Vele jaren voor ...
"Kom hier," fluisterde Amenho. De slanke windhond met de spiraalvormig opgerolde staart keek hem aandachtig aan, maar aarzelde."Kom maar, Ankh-Weset," fluisterde de jongen, die zich in de tempel van Amun achter een van de enorme zuilen bedekt met hiërogliefen en kleurrijke afbeeldingen verschool. Ankh-Weset was een van de vele heilige dieren die de tempel bevolkten. Niemand zou eraan gedacht hebben het te verjagen, want dat zou ongeluk brengen. Men accepteerde liever dat ze af en toe de ceremonies verstoorden. Vooral als een van de windhonden een heilige kat achtervolgde.
Er werden negen windhondengoden aanbeden - één voor elk van de negen bekende windhondensoorten. De priesters voerden de honden en aan het eind van hun leven werden ze gemummificeerd en kregen ze een betere begrafenis dan veel bewoners uit de arme wijken zich konden veroorloven.
Ankh-Weset huilde luid en duidelijk, en overstemde zelfs even het gezang van de priesters.
"Shhh," maakte Amenho - niet omdat het bijzonder erg zou zijn geweest als Ankh-West nu ook was gaan blaffen. Het zou de heilige windhond vergeven zijn.Hij hoort hier ook - maar ik niet, ging hetdoor Amenho's hoofd. De jongen wilde niet dat iemand in zijn richting keek en zich misschien bewust werd van hem.
De windhond ontvouwde zijn staart een beetje en zijn oren gaven aan hoe alert hij op dit moment was. Toen liet Ankh-Weset zijn kop zakken en kwam dichterbij. Amenho streelde zijn vacht. Hij kende veel van de dieren, vooral de windhonden, die thuis waren in de grote tempel van Amun in de hoofdstad Thebe, maar Ankh-Weset vond hij het mooist. Amenho bezocht vaak de tempel van Amun en bekeek de afbeeldingen en inscripties op de muren. Alleen bij feestelijke gelegenheden zoals vandaag mocht hij er niet zijn."Grappig, jij hebt ook grote oren en een lange neus zoals ik en toch beweert niemand da
