André Malraux. Een leven een werk . Deze alliantie.

Halverwege de jaren zestig keerde Malraux terug naar schrijven en duikt hij in zijn verleden.

Een leven dat even uniek als begrijpelijk is, een van de meest flamboyante bestemmingen van de eeuw. Onder zijn pen botsen de beelden, worden de snelkoppelingen opgepot.

Net als het personage dat hij speelde.

Malraux Profeet Malraux delinquent Malraux, romanschrijver die beweert agitator te zijn in China, verkondigt kolonel in Spanje.

Malraux resistent?

Tot slot, minister-president van Cultuur en grote redenaar van de Republiek hier Jean Moulin, met uw blog Corvec.

In de andere memoires geeft Malraux er nooit om trouw te blijven aan zijn herinneringen.

Alles komt en gaat in een poëtische puinhoop van de jeugdjaren. Minuten roem. Ontmoetingen met de groten van deze wereld, die van de dood in de kerkers van de gevangenis van Toulouse. Er zit veel echte en evenveel fictie in herinneringen, maar vooral niets met bekentenissen zijn hele leven te maken. De koning beschermde het geheim van zijn privacy.

Elke avond scheurt hij de afgelopen dag uit zijn dagboek. Hij laat het minste spoor van zijn persoonlijke leven verdwijnen. Het weinige dat we weten, zijn het zijn metgezellen die het hebben toevertrouwd. Clara Malraux, Josette le 10, Sophie de Vilmorin. Madeleine Malraux, getalenteerde pianiste, zijn vrouw, ze had nog nooit gesproken, maar ze bevestigt. Altijd vooraf gemaskeerd.

Hij was bang om zich over te geven en ik had een leven verzonnen, een jeugd, dus hij was bang om iets anders te leveren dan wat hij voor zichzelf had gemaakt. Hij was een volledig geheimzinnige man. Hij sprak niet over zichzelf, hij sprak niet over zijn intieme plannen, hij sprak niet over zijn gevoelens. Hij was minder bang om te sterven dan om te spreken. Aan het begin van de memoires schrijft Malraux.

Wat mij alleen maar helpt. Hij voegt eraan toe. Bijna alle schrijvers die ik ken, houden van hun jeugd. Ik haat de mijne. Hij zal nooit meer zeggen. Er is zeker een traan die deze traan uitrust, die zijn hele leven lang deze traan bedekt met een feit dat men niet kent met de omgeving, met zijn familie.

De kleine Georges Malraux, die later André zou heten, was pas 4 jaar oud in 1905. Ik weet nog steeds niet of zijn ouders op het punt staan ​​uit elkaar te gaan. Haar moeder zal onderdak vinden in de familiale kruidenierswinkel in Bondy, in de buitenwijken van Parijs. Zijn vader, een levensgenieter die een beetje mythomaan is, beweert te leven van beursverrichtingen op de foto's. André staat op 8-jarige leeftijd al op de voorgrond.

Hij kan niet goed opschieten met zijn moeder, wiens bestaan ​​hij haat het delen tussen de zakken babyaardappelen in de supermarkt. André, een vroegrijp kind, verveelt zich op school. Hij onderwerpt zich aan geen enkele discipline, cultiveert zichzelf zonder ophouden. Hij vindt een ander leven uit, de d'Artagnans of Cyrano.

Hij brandt om het alledaagse te ontsnappen aan de onbeduidendheid. Hij droomt ervan de geschiedenis te bezoeken. Hier is het verhaal dat zich in 1914 aandient: het is, onder een kermisdoek, in de stille bioscoop gesprongen, ma