E stilli Nacht un es nöis Jahr

I wünsche Dir e stilli Nacht un es nöis Jahr. Eva

Der Daniel steit vor der Poscht u luegt no einisch uf das Chärtli, won er vori zum Umschlag usegno het. Vore druffe e ganz eifachi Cherze – ja, e lächerlech eifach zeichneti Cherze, dünkts ne. Ufem gfaltete, wysse Blatt en Umriss i schwarz, e Dache mit silberiger Farb. D Flamme i gälb. Nid emal usgfüllt.

«Tüppisch d Evle», mofflet er. «Oberflächlech. Schludrig. Eifach. Ja: billig, sogar! E stilli Nacht un es nöis Jahr.» Är schüttlet ergerlech der Chopf.

Zum Glück chan er jetze sys Poschtfach zuetue. So chunnt er use us syre Grüblerei über das Chärtli. Was söll er jetze? Am Namitag am Drü. Es isch scho fasch fyschter. Un es schiffet.

«Das git so ne richtig verschissne Wiehnachtsaabe», meckeret der Daniel zu sich sälber. Schirm het er kene, drum schlat er der Mantelchrage ueche u zieht der Rissverschluss bis zum Chini zue.

Vo wäge «Stilli Nacht»! Lueg di doch einisch ume: D Bahnhofstrass isch voll vo Outo. D Lüt jufle i d Läde yne, wie we si Angscht müesste ha, es gäbi se nächschts Jahr nümme. Vollpackt stüre si nächär em Fuessgängerstreife zue u näh dert der Chrieg mit de Outofahrer uf. Wüssend, dass si im Rächt sy – ömel so lang si no nid under emene Chare lige …

Der Daniel überleit geng no, was er jetze no söll undernäh. D Beize wärde sech langsam fülle un er wott o a d Wermi. Är steckt das Chärtli i Mantelsack. Luschtlos stapfet er em Stärne zue.

«E Stange bitte», seit er zu der Silvia, wo ne lieb aalächlet.

«Ja, du chasch scho lächle», dänkt er, won er gseht, dass der Erich am Näbetisch hocket. Mängisch geits scho komisch zue u här uf dere Wält. Da het dä Erich e Fründin, läbt es paar Jahr mit ere zäme u plötzlech gsehsch ne i der Beiz am Tisch hocke. Mit verstrublete Haar umene Gring, wie wen er a der eigete Beärdigung wäri gsy. Si heigi ne uf d Strass gsetzt. Si wölli ne nümme. Meh het me nid verno – es isch o nid nötig gsy. Jede vo syne Kollege het meh oder weniger gwüsst, was er dermit meint. U di Unerfahrenere hei z mindscht gseh, wies em Erich z Muet isch.

Es paar Tag später gits e Wächsel i der Servierfrouschaft im Stärne. Ds Portugiesli geit u d Silvia chunnt. D Silvia isch en Yheimischi. Isch e chli rundlech u isch ganz e ufgstellti Frou. Es richtigs Sunneschynli, mitts i dere Männergsellschaft. Der Erich findet sofort Gfalle a ihre – u das Gfüehl schynt gägesytig gsy z sy. Jedefalls isch es nume es paar Tag ggange u der Erich het wider glächlet.

Es bysst der Daniel. Nid so, dass er sech müessti chratze. Nei, es bysst ne innerlech. Der Erich, wo scho nach so churzer Zyt wider a d Wermi cha, un är, der Daniel, wo syt mängem Monet a der Chelti usse steit. O si hei zäme gläbt. D Eva un är. U o si het nümme wölle. Är syg ere z läblos, het si gseit. Si müessi chli meh Gsellschaft u Unterhaltig ha.

Är zündet e Zigarette aa u nimmt e grosse Schluck Bier.

«Was hesch, Dänel?», hout ne jetze der Fränzel aa. «Dänksch a di zweiti Million, nachdäm der di Erschti abverheit isch?», fragt dä wyter. «Oder gspürsch di heilegi Zyt?», chunnt scho di nächschti Frag.

Der Daniel probiert gar nid z antworte. Erschtens, wil er chuum derzue chiem u Zweitens, wil, wen er de öppis würdi säge, der Fränzel sowiso nid würdi zuelose. Aber me kennt ne ja, dä Läbesturbo. Är het e Schnure wie nes Maschinegwehr. U mit syne rotbrune Haar, würkt er dopplet aagriffsluschtig.

Im Momänt schynt er ke Fründin z ha. Bi Fränzel merkt mes guet, we wider eini umen isch. De trinkt er Mineralwasser u würkt vil ruehiger. Wen er de wider solo isch, u das chunnt inere gwüsse Regelmässigkeit vor, wils wahrschynlech keni über lengeri Zyt mit ihm ushaltet, de fat er aafa Biere u mit jedem Schluck nimmt sy Drang z lafere massiv zue. U so chunnts de öppe vor, dass sech der Stammtisch im Stärne läärt, wil ihm kene meh mag zuelose.

Der Daniel het gar ke Luscht, sech uf ene Diskusion mit em Fränzel y z la. Drum wartet er e Phousen ab, für mit em Wali es Gspräch aazfa. Är isch zwar nid eine, wo vo sich us e Diskussion füehrt, aber i so Situatione gits nume die Müglechkeit, dä Laferi los z wärde.

«Heschs schön gha i de Ferie?», fragt der Daniel.

Wali dräit d Zigarette i de Fingere, nimmt e Schluck Rosé – är trinkt nume Rosé, dä aber i rächte Mängine – u seit mit syre ruuche, rouchige Stimm: «S isch einisch meh super gsy!»

U jetze brichtet er vo Sunne, Strand, Ässe u ja – natürlech ghört das bi ihm o derzue – vo Froue. Wie schön, u wie lieb, u wie billig u so.

Der Daniel schyssts aa. Eigetlech hätt er sölle wüsse, was uf sy Frag für ne Antwort chunnt. Aber er het ja schnäll müesse reagiere, für Fränzel los z wärde. U drum isch ihm nüüt Gschyders i Sinn cho. Är tuet derglyche, wie wen er würdi zuelose, nimmt aber nume no Gsprächsfätze uf. Wali merkt das nid. Der Rosé zeigt scho sy Würkig.

U Würkig zeigt bim Daniel jetzte o ds Bier. Är mues ga Wasser löse. Ufem Wäg zu der Toilette begägnet ihm der alt Petschli. Jesses, wie gseht de dä us! E versoffene Gring het er ja scho syt Jahre. U di roti Nase – me weis nid, chunnt si vo syre Aarbeit als Strassewüscher oder vom Alkohol – lüchtet hütt bsunders starch.

«Wie tuets?», isch em Daniel sy Verlägeheitsfrag.

«Wiehnachte!», lallet dä elter Mändel. Meh gits vo ihm nid z ghöre.

Ja, Wiehnachte!

Während der Daniel sy Blase läärt, chunnt ihm ds Chärtli vo der Eva wider i Sinn: I wünsche Dir e stilli Nacht un es nöis Jahr. So eifältig!, dänkt der Daniel wider. E stilli Nacht! Hie bi üs sy d Nächt ja sowiso still. Da gits also nüüt z wünsche. Un es nöis Jahr chunnt ja o outomatisch. Früecher het er albe e «warmi», e «fröhlechi», oder e «bsinnlechi» Wiehnachte gwünscht übercho. Hütt eifach nume e stilli Nacht. U mit de Nöijahrswünsch? «Guet» isch ds Mindschte gsy, won ihm isch gschribe worde. «Glücklech», oder «E guete Rutsch» sy wyteri Wünsch gsy. U jetze eifach: «es nöis Jahr».

«Billig!», fahrts ihm wider düre Chopf. D Evle wünscht ihm eigetlech gar nüüt. Floskle! Eifach e schäbegi Charte, für ds Gwüsse z beruehige.

«Bring mer no ne Stange!», befiehlt er chli ergerlech, won er i d Gaschtstube zrugg chunnt. Är setzt sech wider a sy Platz.

Underdesse isch der Hans a Tisch zueche ghocket. Das het der Daniel gfröit. Der Hans isch ihm e liebe Kolleg, wil dä sy Läbeserfahrig – u de weis Gott nid e eifachi – het i Läbeswysheit umgsetzt. Aber nid dass er dermit würdi ga husiere. Nei, der Hans isch eifach da, we ne öpper brucht. Hilft mit eifache, liebe u verständnisvolle Wort.

«I ha vo der Evle es Chärtli übercho. Di Zwätschge wünscht mer e stilli Nacht un es nöis Jahr. So ne Quatsch!», lat jetze der Daniel bim Hans sy Fruscht use. Dä reagiert e Momänt lang nid, seit du aber: «Hesch es byder?»

Der Daniel chnüblets füre.

Hans muschteret das eifache Chärtli lang u seit du: «Sehr schön het das d Eva gmacht!»

Der Daniel wird unsicher. We ihm öpper Anders di Antwort ggä hätti, hätt er dämjenige gseit, was er für ne Schwachchopf syg. Bim Hans het er das nid chönne, u o nid wölle.

«Hesch nid gmerkt, was si dermit het wölle säge?», fragt der Hans. «Wiehnachte! Eine geweihte Nacht – wärs eigetlech. U was hei mer drus gmacht? Gäld, Stress, Hektik, Hass, Ungeduld u Egoismus. U was het das alls no z tüe mit dere gweihte Nacht? Gar nüüt! I dere Zyt wünsche mir üs gägesytig e gsägneti, e fröhlechi, e warmi, e härzlechi, ja, e fridlechi Wiehnacht. Myr Hüchler! Ds Einzige wo mir üs sötte wünsche – u da het äbe d Eva ganz rächt – isch: e stilli Nacht. Dass mer villicht no es Bitzeli chönnte rette, vom eigetleche Sinn vo dere Nacht. U dä Sinn isch Weihung. Mir wärde ygweiht i dere Nacht. Ygweiht i d Liebi. Ygweiht vo eim, wo isch cho, nid nume für vo Liebi z brichte, sondern Liebi z gä, Liebi z schänke, Liebi z läbe. Wil mir aber zersch müesse lehre üs gärn z ha, bevor mer chöi Liebi gä, bruchtis als...